بله. شاید خیلی عجیب باشد. اما به هر حال از بین همهٔ ماشین‌ها، پراید را بیشتر از همه دوست دارم.
نمی‌دانم شاید به خاطر جثهٔ کوچولو موچولوی عجیبش باشد. به نظرم بامزه‌ست. برف‌پاکن‌های کوچولو. آینه وسط کوچولو. داشبورد کوچولو. دندهٔ کوچولو. حتی بعضی پرایدها بوق‌شان هم بامزه‌ست. انگار اردک مریضی سرفه کند. یا قورباغه‌ای سوار ماشین لاکپشتی‌اش حین رد شدن از برکه بوق زده باشد.
اسم پراید هم جالب است. پراید (Pride) به انگلیسی می‌شود غرور. حقیقتاً هم خیلی باید مغرور بود که با چنین جثه‌ای چنین اسمی داشته باشی. اما منظور سازنده چه بوده؟ یعنی هرکس سوار پراید است باید مغرورانه افتخار کند؟ کسی چه می‌داند شاید اصلاً اسمش هم نوعی شوخی بامزه بوده.
با این حال از حق نگذریم پراید بسیار کاربردی‌ست. با پراید می‌شود همه جایی فرو رفت. هر جایی پارک دوبل و حتی سوبل زد. همچنین می‌شود مؤثرتر لایی کشید. بین ماشین‌ها ویراژ رفت و اصلاً نگران نبود.
اگر هم خدایی نکرده آدم تصادف کند ناقص که نمی‌شود، دربست می‌رود تو قبر. راحت. بی‌دردسر. همراه ماشین کوچولو موچولویت مچاله می‌شوی. تمام اجزای بامزهٔ کوچولو موچولوی ماشین هم می‌رود در بدنت. می‌شوی یک تودهٔ انسان_ماشین.
شاید تنها بدی پراید این باشد که مرده‌شور آدم حسابی اذیت می‌شود. این جور جنازه‌ها را هر مرده‌شوری قبول نمی‌کند. مرده‌شور باید حسابی حرفه‌ای باشد که بتواند از پس لاشهٔ بامزهٔ انسان_ماشین بر بیاید.